KONWENCJA Nr 23 MIEDZYNARODOWEJ ORGANIZACJI PRACY dotycząca repatriacji marynarzy Przyjęta w Genewie dnia 24 czerwca 1926 r. Data wejścia w życie: 16 kwietnia 1928 r. Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy, zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 7 czerwca 1926 r. na dziewiątej sesji, postanowiwszy przyjąć pewne wnioski dotyczące repatriacji marynarzy, która to kwestia zawarta jest w pierwszym punkcie porządku dziennego sesji, postanowiwszy, że wnioski te mają być ujęte w formę konwencji międzynarodowej, przyjmuje dnia dwudziestego czwartego czerwca tysiąc dziewięćset dwudziestego szóstego roku następującą Konwencję, która otrzyma nazwę: Konwencja dotycząca repatriacji marynarzy, z 1926 r., do ratyfikacji przez Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, zgodnie z postanowieniami Konstytucji Międzynarodowej Organizacji Pracy: Artykuł 1. Niniejsza konwencja stosuje się do wszystkich statków morskich, zarejestrowanych w kraju któregokolwiek z Członków, który ratyfikował niniejszą konwencję, oraz do armatorów, kapitanów i marynarzy tych statków. Nie ma ona zastosowania do: statków wojennych, statków państwowych, nie przeznaczonych do żeglugi handlowej, statków przeznaczonych do przybrzeżnej żeglugi krajowej, jachtów wycieczkowych, statków, objętych nazwą " Indian country craft", łodzi rybackich, statków o pojemności poniżej 100 ton lub 300 metrów sześciennych brutto, a co się tyczy statków przeznaczonych do "home trade", o pojemności poniżej normy, określonej specjalnie dla tego rodzaju statków przez ustawodawstwo krajowe, obowiązujące w chwili przyjęcia niniejszej konwencji. Artykuł 2. Przy stosowaniu niniejszej konwencji, następujące wyrazy mają znaczenie następujące: a) wyraz "statek" oznacza wszelki statek lub łódź jakiegokolwiek bądź rodzaju, będący własnością publiczną lub prywatną, odbywający zwykle żeglugę morską; b) wyraz "marynarz" oznacza wszelką osobę, zatrudnioną lub najętą w jakimkolwiek bądź charakterze na statek i wpisaną do listy załogi, z wyjątkiem kapitanów, pilotów, uczniów na statkach szkolnych, aspirantów oficerskich, o ile związani są specjalną umową o naukę, i z wyłączeniem załóg floty wojennej oraz innych osób, będących na stałej służbie państwowej; c) wyraz "kapitan" oznacza wszelką osobę, sprawującą władzę na statku i odpowiedzialną za statek, z wyjątkiem pilotów; d) wyrazy "statki przeznaczone do home trade" stosują się do statków, przeznaczonych do żeglugi handlowej między portami danego kraju a portami kraju sąsiedniego, w granicach geograficznych, określonych przez ustawodawstwo krajowe. Artykuł 3 Każdy marynarz, który wylądował w czasie trwania umowy lub po jej ukończeniu, ma prawo do tego, by być odstawionym bądź do swego kraju, bądź do portu, w którym się najął, bądź do portu wyjazdu statku, stosownie do przepisów ustawodawstwa krajowego, które powinno przewidzieć odpowiednie postanowienia, ustalające w szczególności, do kogo należy obowiązek repatriacji marynarzy. Repatriację należy uważać za zapewnioną, jeżeli marynarzowi dostarczono odpowiedniego zajęcia na statku, udającym się do jednego z portów przeznaczenia, określonych w myśl paragrafu poprzedniego. Za repatriowanego uważać należy marynarza, który wylądował bądź we własnym kraju, bądź w porcie, w którym został najęty, lub w porcie sąsiednim, bądź wreszcie w porcie wyjazdu statku. Ustawodawstwo krajowe, a w braku przepisów ustawowych, umowa najmu, określi warunki, w jakich ma prawo do repatriacji marynarz cudzoziemiec, najęty na statek nie we własnym kraju. Postanowienia poprzednich paragrafów będą miały jednakże zastosowanie do marynarza, najętego na statek we własnym kraju. Artykuł 4 Koszty repatriacji nie mogą obciążać marynarza, jeżeli został pozostawiony z powodu: a) wypadku zaszłego przy służbie na statku; b) rozbicia się statku; c) choroby nie z własnej woli lub winy; d) zwolnienia z jakichkolwiek powodów, za które nie ponosi on winy. Artykuł 5 Do kosztów repatriacji zalicza się wszelkie wydatki, związane z przewozem, mieszkaniem i wyżywieniem marynarza podczas podróży. Zaliczają się również koszty utrzymania marynarza aż do ustalonej chwili jego wyjazdu. Jeżeli marynarz jest repatriowany jako członek załogi, ma on prawo do wynagrodzenia za pracę spełnianą podczas podróży. Artykuł 6 Władza publiczna kraju, w którym statek jest zarejestrowany, winna czuwać nad repatriacją wszystkich marynarzy, bez różnicy narodowości, w wypadkach, w których ma do nich zastosowanie niniejsza konwencja; w razie potrzeby, władza ta wyłoży na koszty repatriacji. Artykuł 7 Urzędowe ratyfikacje niniejszej konwencji, zgodnie z warunkami przewidzianymi w Części XIII Traktatu Wersalskiego i w odpowiednich Częściach innych Traktatów Pokoju, winny być przesłane Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów, celem zarejestrowania. Artykuł 8 Niniejsza konwencja wejdzie w życie, gdy ratyfikacje dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy zostaną zarejestrowane przez Sekretarza Generalnego. Obowiązywać ona będzie tylko tych Członków, których ratyfikacja została zarejestrowana w Sekretariacie. Następnie konwencja ta wejdzie w życie dla każdego Członka od daty zarejestrowania jego ratyfikacji w Sekretariacie. Artykuł 9 Z chwilą, gdy ratyfikacje dwóch Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy zostaną zarejestrowane w Sekretariacie, Sekretarz Generalny Ligi Narodów poda ten fakt do wiadomości wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy. Zawiadomi on również Członków o zarejestrowaniu ratyfikacji, przesłanych mu później przez innych Członków Organizacji. Artykuł 10 Każdy Członek, ratyfikujący niniejszą konwencję, zobowiązuje się, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 8, do stosowania postanowień artykułów 1, 2, 3, 4, 5 i 6 najpóźniej od dnia 1 stycznia 1928 r. i do powzięcia środków, potrzebnych celem zapewnienia im skuteczności. Artykuł 11 Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, ratyfikujący niniejszą konwencję, zobowiązuje się do stosowania jej w swoich koloniach, posiadłościach i protektoratach, zgodnie z postanowieniami artykułu 421 Traktatu Wersalskiego i odpowiednich artykułów innych Traktatów Pokoju. Artykuł 12 Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję może, po upływie lat dziesięciu od daty pierwotnego wejścia jej w życie, wypowiedzieć ją aktem, który prześle do zarejestrowania Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów. Wypowiedzenie to nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty zarejestrowania go w Sekretariacie. Artykuł 13 Co najmniej raz na lat dziesięć Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy winna złożyć Konferencji Ogólnej sprawozdanie o stosowaniu niniejszej konwencji i rozpatrzyć potrzebę umieszczenia na porządku obrad Konferencji kwestii rewizji lub zmiany rzeczonej konwencji. Artykuł 14 Za tekst autentyczny niniejszej konwencji uznaje się obydwa jej brzmienia: francuskie i angielskie.