KONWENCJA Nr 146
Data wejścia w życie: 13 czerwca 1979 r.
MIĘDZYNARODOWEJ ORGANIZACJI PRACY
dotycząca corocznego płatnego urlopu dla marynarzyKonferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy, zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 13 października 1976 r. na sześćdziesiątej drugiej sesji,
postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące rewizji Konwencji dotyczącej płatnych urlopów marynarzy (zrewidowanej), z 1949 r., w świetle Konwencji dotyczącej płatnych urlopów (zrewidowanej), z 1970 r., ale bez konieczności ograniczania się do jej postanowień, która to sprawa stanowi drugi punkt porządku dziennego sesji,
postanowiwszy, że wnioski te zostaną ujęte w formę konwencji międzynarodowej,
przyjmuje dnia dwudziestego dziewiątego października tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego szóstego roku następującą Konwencję, która otrzyma nazwę: Konwencja dotycząca corocznego płatnego urlopu dla marynarzy, z 1976 r.:
Artykuł 1
Postanowienia niniejszej Konwencji będą wprowadzane w życie w drodze ustawodawstwa krajowego, jeśli nie są realizowane bądź w drodze układów zbiorowych, orzeczeń arbitrażowych i sądowych, w urzędowym trybie ustalania płac, bądź w jakikolwiek inny sposób zgodny z praktyką krajową, który może być właściwy ze względu na warunki krajowe.
Artykuł 2
1. Niniejsza Konwencja ma zastosowanie do wszystkich osób zatrudnionych jako marynarze.
2. Dla celów niniejszej Konwencji określenie „marynarz" oznacza osobę zatrudnioną w jakimkolwiek charakterze na statku morskim, zarejestrowanym na terytorium, w stosunku do którego obowiązuje niniejsza Konwencja, z wyjątkiem:
a) okrętu wojennego;
b) statku używanego do rybołówstwa lub do czynności bezpośrednio z tym związanych, albo używanego do połowu wielorybów lub do podobnych czynności.
3. Ustawodawstwo krajowe określi, po konsultacji z zainteresowanymi organizacjami armatorów i marynarzy, jeżeli takie istnieją, które statki są uważane za statki morskie dla celów niniejszej Konwencji.
4. Każdy Członek, który ratyfikuje niniejszą Konwencję, może, po konsultacji z zainteresowanymi organizacjami pracodawców i pracowników, jeżeli takie istnieją, rozszerzyć zakres stosowania jej postanowień, ze zmianami uzasadnionymi warunkami w przemyśle, na osoby wyłączone z określenia „marynarz" przewidzianego w ust. 2 b) tego artykułu lub na pewne kategorie tych osób.
5. Każdy Członek, który w czasie ratyfikacji rozszerza stosowanie postanowień niniejszej Konwencji zgodnie z ust. 4 tego artykułu, wymieni w deklaracji załączonej do swej ratyfikacji kategorie osób, na które rozszerzono stosowanie postanowień Konwencji i zmiany, jeżeli okażą się niezbędne.
6. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję, może następnie notyfikować Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy, w formie deklaracji, że rozszerza stosowanie postanowień Konwencji na inne kategorie osób poza wymienionymi w czasie ratyfikacji.
7. W razie potrzeby, po konsultacji z zainteresowanymi organizacjami armatorów i marynarzy, jeżeli takie istnieją, mogą być podjęte kroki przez właściwe władze, lub w trybie właściwym dla danego kraju, w celu wyłączenia ze stosowania Konwencji ograniczonych kategorii osób zatrudnionych na statkach morskich.
8. Każdy Członek, który ratyfikuje niniejszą Konwencję, wymieni w pierwszym sprawozdaniu ze stosowania Konwencji, przedłożonym zgodnie z art. 22 Konstytucji Międzynarodowej Organizacji Pracy, kategorie osób, które będą wyłączone na podstawie ustępów 3 i 7 niniejszego artykułu, podając przyczyny takiego wyłączenia, a w następnych sprawozdaniach przedstawi stan ustawodawstwa i praktyki swego kraju w odniesieniu do tych kategorii, określając, w jakim zakresie zastosowano lub zamierza się zastosować niniejszą Konwencję do tych kategorii.Artykuł 3
1. Każdy marynarz, do którego niniejsza Konwencja ma zastosowanie, będzie miał prawo do corocznego płatnego urlopu o określonym wymiarze minimalnym.
2. Każdy Członek, który ratyfikuje niniejszą Konwencję, określi wymiar corocznego urlopu w deklaracji załączonej do ratyfikacji Konwencji.
3. Wymiar urlopu w żadnym przypadku nie będzie mniejszy niż 30 dni kalendarzowych za jeden rok pracy.
4. Każdy Członek, który ratyfikuje niniejszą Konwencję, może następnie notyfikować Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy, w drodze następnej deklaracji, że zwiększa wymiar corocznego urlopu określony w czasie ratyfikacji.Artykuł 4
1. Marynarz, którego okres pracy w jakimkolwiek roku jest krótszy niż wymagany do nabycia pełnych uprawnień urlopowych określonych w poprzednim artykule, będzie miał prawo do corocznego płatnego urlopu za ten rok, w wymiarze proporcjonalnym do okresu pracy w tym roku.
2. Określenie „rok" w niniejszej Konwencji oznacza rok kalendarzowy lub jakikolwiek inny okres tej samej długości.Artykuł 5
1. Sposób obliczania okresu pracy, w celu ustalenia prawa do urlopu, będzie określony przez właściwą władzę lub w trybie właściwym dla każdego kraju.
2. Na warunkach określonych przez właściwą władzę lub w trybie właściwym dla każdego kraju, służba wykonywana poza umową o pracę na morzu będzie wliczana do okresu pracy.
3. Na warunkach określonych przez właściwą władzę lub w trybie właściwym dla każdego kraju, nieobecność w pracy z powodu uczęszczania na uzgodniony kurs zawodowego szkolenia morskiego, lub z przyczyn niezależnych od woli zainteresowanego marynarza, takich jak choroba, wypadek lub macierzyństwo, będzie wliczana do okresu pracy.Artykuł 6
Do minimalnego corocznego płatnego urlopu, określonego w art. 3 ust. 3 niniejszej Konwencji, nie będą wliczane:
a) dni uznane w kraju bandery za wolne od pracy ustawowo lub zwyczajowo, niezależnie od tego, czy przypadają one w czasie corocznego płatnego urlopu, czy też nie;
b) okresy niezdolności do pracy powstałe wskutek choroby, wypadku lub macierzyństwa, na warunkach określonych przez właściwą władzę lub w trybie właściwym dla każdego kraju;
c) tymczasowy urlop w celu zejścia na ląd, przyznawany marynarzowi w ramach umowy o pracę na morzu;
d) jakiegokolwiek rodzaju urlop dodatkowy, na warunkach określonych przez właściwą władzę lub w trybie właściwym dla każdego kraju.Artykuł 7
1. Każdy marynarz, korzystający z corocznego urlopu przewidzianego w niniejszej Konwencji, otrzyma za cały okres tego urlopu co najmniej swoje normalne wynagrodzenie (włącznie z ekwiwalentem pieniężnym świadczeń w naturze wchodzących w skład tego wynagrodzenia) obliczone w sposób określony przez właściwą władzę lub w trybie właściwym dla każdego kraju.
2. Kwoty należne na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu będą wypłacone zainteresowanemu marynarzowi przed rozpoczęciem urlopu, chyba że ustawodawstwo krajowe lub układ mający zastosowanie do marynarza i jego pracodawcy stanowią inaczej.
3. Marynarz, który opuszcza pracę lub zostaje z niej zwolniony przed wykorzystaniem przysługującego mu corocznego urlopu, otrzyma za przysługujący mu urlop należne wynagrodzenie przewidziane w ust. 1 tego artykułu.Artykuł 8
1. Dzielenie na części corocznego płatnego urlopu lub łączenie urlopu należnego w ciągu danego roku z następnym okresem urlopu może być dozwolone przez właściwą władzę lub w trybie właściwym dla każdego kraju.
2. Z zastrzeżeniem postanowień ust. 1 tego artykułu i jeżeli układ mający zastosowanie do pracodawcy i zainteresowanego marynarza nie stanowi inaczej, coroczny płatny urlop przewidziany w niniejszej Konwencji będzie nieprzerwany.Artykuł 9
W wyjątkowych przypadkach może być przewidziane, przez właściwą władzę lub w trybie właściwym dla każdego kraju, zastąpienie corocznego urlopu należnego zgodnie z niniejszą Konwencją ekwiwalentem pieniężnym równym co najmniej wynagrodzeniu przewidzianemu w art. 7.
Artykuł 10
1. Okres, w jakim ma być wykorzystany urlop, będzie określony przez pracodawcę, po konsultacji i, w miarę możliwości, w uzgodnieniu z zainteresowanym marynarzem lub jego przedstawicielami, chyba że został ustalony przez przepisy prawne, układy zbiorowe, orzeczenia arbitrażowe lub w inny sposób zgodny z praktyką krajową.
2. Żaden marynarz nie może być zobowiązany, bez jego zgody, do wzięcia należnego mu corocznego urlopu w miejscu innym niż to, w którym był on przyjęty do pracy lub zwerbowany, w zależności od tego, które jest najbliższe miejsca jego zamieszkania, jeśli postanowienia układów zbiorowych lub ustawodawstwo krajowe nie stanowią inaczej.
3. Jeżeli marynarz jest zmuszony do wzięcia corocznego urlopu w miejscu innym niż to, które jest przewidziane w ust. 2 niniejszego artykułu, będzie on uprawniony do bezpłatnego przejazdu do miejsca, w którym był przyjęty do pracy lub zwerbowany, w zależności od tego, które jest najbliższe miejsca jego zamieszkania, a koszty utrzymania podczas tej podróży oraz inne koszty bezpośrednio z nią związane będą pokrywane przez pracodawcę; czas podróży nie będzie potrącany z corocznego płatnego urlopu należnego marynarzowi.Artykuł 11
Wszelkie porozumienia dotyczące zrzeczenia się prawa do minimalnego corocznego płatnego urlopu przewidzianego w art. 3 ust. 3, lub - z wyjątkiem przewidzianym w art. 9 niniejszej Konwencji - zrzeczenia się takiego urlopu, będą nieważne.
Artykuł 12
Marynarz może być odwołany z urlopu tylko w przypadkach nagłej potrzeby, z należytym zawiadomieniem.
Artykuł 13
Należy podjąć skuteczne środki, odpowiadające sposobowi wprowadzania w życie postanowień niniejszej Konwencji, w celu zapewnienia należytego stosowania i poszanowania zasad i postanowień dotyczących corocznego płatnego urlopu, w drodze odpowiedniej inspekcji lub w innej formie.
Artykuł 14
Niniejsza Konwencja rewiduje Konwencję dotyczącą płatnych urlopów marynarzy (zrewidowaną), z 1949 r.
* * *Artykuły 15-22: Standardowe postanowienia końcowe 1.
_________________________________________
1 Patrz Zalacznik I