ZALECENIE Nr 138
Sesja Konferencji: 55
MIĘDZYNARODOWEJ ORGANIZACJI PRACY
dotyczące udogodnień socjalno-kulturalnych dla marynarzy w portach i na morzu.Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy,
zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 14 października 1970 r. na pięćdziesiątej piątej sesji,
po zapoznaniu się z treścią Zalecenia dotyczącego opieki nad marynarzami w portach, z 1936 r.,
świadoma istotnej potrzeby zapewnienia marynarzom udogodnień socjalnych i kulturalnych zarówno w porcie, jak i na statku, a zwłaszcza, wobec zmieniających się właściwości transportu morskiego, konieczności stałego rozszerzania tych udogodnień w portach i wzrastającego znaczenia tych udogodnień również na statkach,
zważywszy ważność uznania roli spełnianej, w tym zakresie, przez urzędowe organy do spraw socjalno-kulturalnych i dobrowolne organizacje oraz pozyskania ich kwalifikowanej pomocy,
postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski w sprawie udogodnień socjalnych i kulturalnych dla marynarzy w portach i na morzu, która to sprawa stanowi siódmy punkt porządku dziennego sesji,
postanowiwszy, że wnioski te zostaną ujęte w formę zalecenia,
przyjmuje dnia dwudziestego dziewiątego października tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego roku następujące Zalecenie, które otrzyma nazwę: Zalecenie dotyczące udogodnień socjalno-kulturalnych dla marynarzy, z 1970 r.:
I. ORGANIZACJA I FINANSOWANIE STOSOWANIA UDOGODNIEŃ1. Programy stosowania udogodnień socjalno-kulturalnych powinny być organizowane systematycznie, a ich finansowanie powinno opierać się na odpowiednich, stałych podstawach.
2. Organizacja udogodnień socjalno-kulturalnych powinna być przedmiotem częstych przeglądów, w celu zapewnienia ich dostosowania do zmieniających się potrzeb marynarzy, w zależności od postępu technicznego, eksploatacyjnego i innych przemian w transporcie morskim.
3. Należy powołać krajowe, okręgowe lub portowe rady do spraw udogodnień socjalnych i kulturalnych, w których skład powinni wchodzić przedstawiciele organizacji armatorów i marynarzy, właściwych władz oraz — jeżeli to będzie pożądane i właściwe — zainteresowanych organizacji dobrowolnych i społecznych.
4. Zadaniem tych rad powinno być badanie, w jakim stopniu potrzebne są świadczenia w zakresie udogodnień socjalno-kulturalnych oraz wspomaganie i koordynowanie działalności na terenie podlegającym ich właściwości.
5. Stosownie do okoliczności, konsulowie i miejscowi przedstawiciele zagranicznych organizacji socjalno-kulturalnych powinni włączyć się do prac rad okręgowych i portowych.
6. Jeżeli okaże się to potrzebne, należy podjąć kroki zmierzające do zatrudnienia wykwalifikowanego personelu etatowego, który — oprócz pracowników społecznych — kierowałby usługami z zakresu udogodnień socjalno-kulturalnych dla marynarzy.
7. Jeżeli w określonym porcie pewne ułatwienia, jak hotele, kluby czy urządzenia sportowe, mają służyć dużej liczbie marynarzy różnych narodowości, właściwe władze lub instytucje krajów macierzystych marynarzy i krajów bander ich statków, jak również właściwe władze i instytucje kraju, na którego terytorium leży ten port, powinny się wzajemnie konsultować i współpracować ze sobą w celu połączenia swych środków i uniknięcia zbytecznego dublowania usług.
8. W celu zapewnienia lepszej organizacji udogodnień socjalno-kulturalnych i zajęć w wolnych chwilach oraz zachęcania załogi do korzystania z urządzeń socjalno-kulturalnych na statku, należy do programu szkolenia zawodowego oficerów i marynarzy włączyć instruktaż o organizacji działalności socjalno-kulturalnej na statku. Należy również rozważyć sprawę okresowego przydzielania na statki handlowe oficera specjalnie wyszkolonego w tej dziedzinie.
II. KWATERY W PORTACH9. Tam gdzie jest to potrzebne, we wszystkich portach postojowych statków żeglugi międzynarodowej powinny istnieć hotele lub domy marynarza, oferujące usługi na równorzędnym poziomie z usługami świadczonymi przez hotel dobrej kategorii i mieszczące się w możliwie najdogodniejszym punkcie, nie w bezpośredniej bliskości basenów portowych.
10. Hotele i domy marynarza powinny być dostępne dla marynarzy wszystkich narodowości, bez względu na kolor skóry, rasę i wyznanie. W niektórych portach, nie naruszając w jakikolwiek sposób tej zasady, może być potrzebne zapewnienie kilku rodzajów usług na podobnym poziomie, lecz przystosowanych do zwyczajów i potrzeb różnych grup marynarzy.
11. Jeżeli to jest potrzebne i możliwe, należy podjąć kroki zmierzające do udostępnienia hoteli i domów marynarza rodzinom marynarzy.
12. Ceny posiłków i mieszkania w hotelach i domach marynarza powinny być umiarkowane.
13. Hotele i domy marynarza powinny być odpowiednio kontrolowane, na tej samej zasadzie co inne, porównywalne z nimi zakłady.
III. OGÓLNE ŚRODKI DOTYCZĄCE UDOGODNIEŃ SOCJALNO-KULTURALNYCH W PORTACH I NA STATKACH
14. Rządy powinny przedsięwziąć środki zmierzające do usunięcia przeszkód w swobodnej wymianie między statkami, centralnymi organizacjami zaopatrzeniowymi a instytucjami socjalno-kulturalnymi wszelkich potrzebnych materiałów, jak filmy, książki, dzienniki, sprzęt sportowy, przeznaczonych do użytku marynarzy zarówno na statkach, jak i w ośrodkach lądowych, oraz do przyspieszenia tej wymiany.
15. Należy uczynić wszystko co możliwe, aby poczta marynarzy była przesyłana w sposób możliwie najpewniejszy i najszybszy. Należy również poczynić starania, aby marynarze nie musieli uiszczać dodatkowej opłaty pocztowej w razie, gdy wskutek okoliczności od nich niezależnych ich poczta musi być przeadresowywana.
16. W celu umożliwienia marynarzom przejazdu ze strefy portowej do śródmieścia należy zapewnić marynarzom w rozsądnej porze odpowiednie, tanie środki komunikacji, jeżeli odczuwa się ich potrzebę.
17. Odpowiedzialne czynniki powinny przedsięwziąć wszelkie środki w celu umożliwienia oficerom i marynarzom możliwie najszybszego zejścia na ląd po przybiciu statku do portu.
18. Ze względu na szczególne warunki pracy marynarzy, należy dokładać starań, aby udzielono im, w należytych odstępach czasu, zwolnień do domu w celu utrzymania więzów rodzinnych.
19. Należy przedsięwziąć środki w celu zapewnienia, aby w każdym wypadku, gdy będzie to możliwe i uzasadnione, zgodnie z właściwym ustawodawstwem krajowym i przepisami międzynarodowymi oficerowie i marynarze szybko otrzymywali pozwolenie na przyjęcie na swych statkach, podczas postoju w porcie, swych żon, krewnych i przyjaciół. 20. Należy rozważyć możliwość pozwolenia żonom oficerów i marynarzy, aby od czasu do czasu towarzyszyły mężom w podróży, jeżeli jest to wykonalne i uzasadnione. Żona towarzysząca mężowi w podróży powinna być odpowiednio ubezpieczona od następstw wypadku i choroby; armator powinien udzielić marynarzom pomocy w uzyskaniu takiego ubezpieczenia.
21. Jeżeli to jest możliwe i stosowne oraz nie jest sprzeczne ze zwyczajami krajowymi, religijnymi lub społecznymi, należy rozpatrzyć możliwość urządzenia na statku kantyn dla oficerów i marynarzy.
22. Jeżeli to jest możliwe, należy przewidzieć wyposażenie statku w urządzenia do wyświetlania filmów i korzystania z telewizji, do majsterkowania i czytania.
IV. URZĄDZENIA REKREACYJNE W PORTACH I NA STATKACH23. Jeżeli zachodzi potrzeba, w portach postojowych statków żeglugi międzynarodowej należy tworzyć i rozwijać ośrodki posiadające świetlice i sale rekreacyjne dostępne dla marynarzy wszystkich narodowości.
24. Zarówno na statku, jak i na lądzie powinny być popierane i organizowane przez marynarzy i dla marynarzy zdrowotne zajęcia rekreacyjne, jak gimnastyka, gry, sporty i inne rozrywki, a także wycieczki krajoznawcze do miejsc godnych zainteresowania, w razie potrzeby przy współudziale organów zajmujących się sprawami socjalno-kulturalnymi w portach. Na statkach należy, w miarę możliwości, ułatwić uprawianie sportu pływackiego.
25. Jeżeli jest to możliwe, wszyscy marynarze przebywający w porcie powinni mieć możność uczestniczenia w zajęciach sportowych i rekreacyjnych na wolnym powietrzu; w tym celu należy im udostępnić odpowiednie urządzenia, na przykład przez urządzanie boisk sportowych do użytku marynarzy lub przez zapewnienie im dostępu do istniejących boisk sportowych.
26. Właściwe władze różnych krajów, organizacje armatorów i marynarzy, organy do spraw socjalno-kulturalnych i kapitanowie statków powinni współdziałać w organizowaniu międzynarodowych zawodów sportowych marynarzy, jak wyścigi łodzi, zawody lekkoatletyczne lub mecze piłki nożnej.
V. SŁUŻBA INFORMACYJNA I OŚWIATOWA W PORTACH I NA STATKACH27. Odpowiednie programy szkolenia zawodowego powinny obejmować szkolenie i informacje na tematy związane z udogodnieniami socjalno-kulturalnymi dla marynarzy oraz z zagadnieniami ogólnego zagrożenia ich zdrowia.
28. Marynarze powinni być informowani o wszystkich usługach publicznych w porcie postoju, w szczególności o środkach komunikacji, punktach opieki społecznej, ośrodkach szkoleniowych, miejscach kultu religijnego, jak również o specjalnie dla nich przeznaczonych udogodnieniach. Te informacje mogą być podane w postaci broszury wydrukowanej w wielu językach, zawierającej także plan miasta i portu.
29. Na statku należy popierać interesujące i korzystne dla rozwoju kulturalnego zajęcia w czasie wolnym od pracy. W tym celu należy udostępnić marynarzom odpowiednie publikacje oraz zapewnić im pomoc w uprawianiu rozrywek i zwykłych zajęć rekreacyjnych.
30. Marynarze powinni mieć możność korzystania z kursów korespondencyjnych o urozmaiconej, interesującej ich tematyce; ilekroć warunki na to pozwalają, marynarzom należy udostępnić na każdym statku inne formy kształcenia, jak projekcje filmowe, filmotekę i magnetofon.