zwołana do Filadelfii przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 20 kwietnia 1944 r. na dwudziestej szóstej sesji,

postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące zabezpieczenia dochodu, która to sprawa stanowi czwarty punkt porządku dziennego sesji,

przyjmuje dnia dwunastego maja tysiąc dziewięćset czterdziestego czwartego roku następujące Zalecenie, które otrzyma nazwę: Zalecenie dotyczące zabezpieczenia dochodu, z 1944 r.:

Zważywszy, że Karta Atlantycka przewiduje jak najpełniejszą współpracę między wszystkimi narodami w dziedzinie gospodarczej w celu zapewnienia wszystkim lepszych warunków pracy, postępu gospodarczego i zabezpieczenia społecznego"; oraz

zważywszy, że Konferencja Międzynarodowej Organizacji Pracy w swojej Rezolucji przyjętej w dniu 5 listopada 1941 r. poparła tę zasadę Karty Atlantyckiej i zapowiedziała pełną współpracę Międzynarodowej Organizacji Pracy przy jej realizacji; oraz

zważywszy, że zabezpieczenie dochodu stanowi zasadniczy element zabezpieczenia społecznego; oraz

zważywszy, że Międzynarodowa Organizacja Pracy wspierała rozwój zabezpieczenia dochodów:

poprzez przyjęcie przez Międzynarodową Konferencję Pracy konwencji i zaleceń dotyczących odszkodowań pracowniczych za wypadki i choroby zawodowe, ubezpieczeń na wypadek choroby, zabezpieczenia na wypadek macierzyństwa, podeszłego wieku, inwalidztwa oraz rent dla wdów i sierot, jak również zabezpieczenia na wypadek bezrobocia,

poprzez przyjęcie przez Pierwszą i Drugą Konferencję Pracy Państw Amerykańskich rezolucji tworzących Ogólnoamerykański Kodeks Ubezpieczeń Społecznych, poprzez udział delegacji Rady Administracyjnej w Pierwszej Ogólnoamerykańskiej Konferencji dotyczącej zabezpieczenia społecznego, która przyjęła Deklarację z Santiago de Chile, oraz poprzez zatwierdzenie przez Radę Administracyjną Statutu Ogólnoamerykańskiej Konferencji dotyczącej zabezpieczenia społecznego ustanowionej jako stały organ współpracy między władzami i instytucjami, działający w porozumieniu z Międzynarodowym Biurem Pracy; oraz

poprzez udział Międzynarodowego Biura Pracy, w charakterze doradczym, w kształtowaniu systemów ubezpieczeń społecznych w wielu krajach i przy pomocy innych środków; oraz

zważywszy, że niektórzy Członkowie nie podjęli leżących w ich kompetencjach środków, mających na celu popieranie dobrobytu i rozwoju swojej ludności, pomimo ogromnego zapotrzebowania na udoskonalone normy pracy, postęp gospodarczy oraz zabezpieczenie społeczne; oraz

zważywszy, że obecnie jest wysoce wskazane, aby Członkowie ci, możliwie jak najszybciej, podjęli wszelkie niezbędne środki zmierzające do osiągnięcia przyjętych międzynarodowych norm minimalnych i rozwoju tych norm; oraz

zważywszy, iż obecnie wysoce pożądane jest podjęcie dalszych kroków mających na celu osiągnięcie zabezpieczenia dochodów poprzez ujednolicenie lub koordynację systemów ubezpieczeń społecznych, objęcie tymi systemami wszystkich pracowników i ich rodzin, włączając ludność wiejską oraz pracującą na własny rachunek, a także eliminację niesprawiedliwości; oraz

zważywszy, że formułowanie pewnych ogólnych zasad, którymi powinni kierować się Członkowie Organizacji przy rozwijaniu swoich systemów zabezpieczenia dochodów na podstawie istniejących konwencji i zaleceń, będzie służyło temu celowi, aż do chwili ujednolicenia i rozwinięcia postanowień wspomnianych konwencji i zaleceń; Konferencja:
a) zaleca Członkom Organizacji stopniowe, dostosowane do warunków krajowych, stosowanie poniższych, ogólnych zasad przewodnich, przy rozwijaniu swoich systemów zabezpieczenia dochodów, w celu realizacji piątej zasady Karty Atlantyckiej, oraz na prośbę Rady Administracyjnej, składanie Międzynarodowemu Biuru Pracy okresowych sprawozdań dotyczących środków podejmowanych dla realizacji wspomnianych ogólnych zasad przewodnich;
b) zwraca uwagę Członków Organizacji na sugestie dotyczące stosowania tych ogólnych zasad przewodnich przedłożonych Konferencji i zawartych w Aneksie do mniejszego Zalecenia.

ZASADY PRZEWODNIE

OGÓLNE

2. Zabezpieczenie dochodów powinno w możliwie największym stopniu opierać się na obowiązkowym ubezpieczeniu społecznym, dzięki któremu osoby ubezpieczone, spełniające określone warunki, są uprawnione, na podstawie składek płaconych przez nie na rzecz instytucji ubezpieczeniowej, do świadczeń wypłacanych według stawek oraz w przypadkach określonych prawem.

3. Zabezpieczenie potrzeb nie objętych obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym powinno być zapewnione przez opiekę społeczną; pewne kategorie osób, w szczególności dzieci pozostające na utrzymaniu oraz osoby niepełnosprawne znajdujące się w potrzebie, osoby w podeszłym wieku i wdowy powinny być uprawnione do zasiłków w odpowiednich wysokościach zgodnych z określoną skalą.

4. Innym osobom znajdującym się w potrzebie należy zagwarantować pomoc społeczną odpowiednio do potrzeb danego przypadku.

5. Zakres ryzyka podlegającego obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu powinien obejmować wszystkie przypadki, w których ubezpieczona osoba nie może zarabiać na swoje utrzymanie, bądź z powodu niezdolności do pracy, bądź niemożności otrzymania wynagradzanego zatrudnienia lub gdy umiera ona osierocając rodzinę pozostającą dotychczas na jej utrzymaniu, jak również powinien obejmować niektóre wynikające z tego, powszechnie występujące w tych okolicznościach, sytuacje krytyczne związane z koniecznością ponoszenia nadzwyczajnych wydatków przy ograniczonych dochodach, jeśli nie są one pokrywane w inny sposób.

6. W wypadkach niezdolności do pracy oraz śmierci będącej wynikiem zatrudnienia należy zapewnić odszkodowanie.

7. W celu dokładnego dostosowania świadczeń gwarantowanych przez ubezpieczenie społeczne do różnych potrzeb należy sklasyfikować w następujący sposób ryzyko objęte ubezpieczeniem:
a) choroba;
b) macierzyństwo;
c) inwalidztwo;
d) podeszły wiek;
e) śmierć żywiciela rodziny;
f) bezrobocie;
g) wydatki nadzwyczajne; oraz
h) obrażenia (kalectwo i choroby) wynikające z zatrudnienia.
Zastrzega się, że świadczenia nie powinny być wypłacane jednocześnie za więcej niż jedno następujące ryzyko: inwalidztwo, podeszły wiek i bezrobocie.

8. Dodatki na każde z pierwszych dwojga dzieci powinny być doliczane do wszystkich świadczeń wypłacanych z powodu utraty zarobków, zabezpieczenia na kolejne dzieci powinny być zapewnione w drodze zasiłków na dzieci wypłacanych z funduszy publicznych lub w ramach systemów składkowych.

9. Ryzykiem, w przypadku którego powinno być wypłacane świadczenie chorobowe, jest utrata zarobków spowodowana nieobecnością w pracy, wymuszoną względami medycznymi, takimi jak ciężki stan spowodowany chorobą lub wypadkiem, wymagający leczenia lub nadzoru medycznego.

10. Ryzykiem, w przypadku którego powinno być wypłacane świadczenie macierzyńskie, jest utrata zarobków spowodowana nieobecnością w pracy w ustalonych okresach przed i po porodzie.

11. Ryzykiem, w przypadku którego powinno być wypłacane świadczenie inwalidzkie, jest niezdolność do podjęcia jakiejkolwiek przynoszącej istotne dochody pracy, z powodu stanu przewlekłego, spowodowanego chorobą lub obrażeniami, lub z powodu utraty części ciała bądź jakiejś funkcji organizmu.

16. Ryzykiem, w przypadku którego należy wypłacić odszkodowanie za obrażenie wynikające z zatrudnienia, jest urazowe uszkodzenie dała lub choroba związana z wykonywaniem pracy, pod warunkiem, że obrażenie nie było spowodowane rozmyślnie lub nie było skutkiem poważnego i celowego wykroczenia ofiary, pociągającego za sobą częściową lub stałą niezdolność do pracy bądź śmierć.

17. Ubezpieczenie społeczne powinno zapewniać ochronę wszystkim osobom zatrudnionym oraz pracującym na własny rachunek, w przypadku wystąpienia ryzyka, na które są one narażone, jak również osobom pozostającym na ich utrzymaniu, w odniesieniu do których możliwe jest:
a) zbieranie składek bez ponoszenia nadmiernych kosztów administracyjnych; oraz
b) wypłacanie świadczeń koniecznie w niezbędnej współpracy ze służbami medycznymi i służbami zatrudnienia oraz z zastosowaniem odpowiednich środków zapobiegających nadużyciom.

19. W celu ułatwienia skutecznego administrowania świadczeniami, powinny zostać podjęte środki do prowadzenia rejestrów składek, określenia metod umożliwiających łatwe stwierdzenie zaistnienia ryzyka będącego podstawą wypłacania świadczeń oraz jednoczesnej organizacji służb medycznych i służb zatrudnienia spełniających funkcje zapobiegawcze i zaradcze.

20. Osoby zatrudniane za wynagrodzeniem powinny być ubezpieczone z tytułu wszystkich przypadków ryzyka objętego ubezpieczeniem społecznym natychmiast, gdy system zbierania od nich składek zostanie zorganizowany oraz gdy zostaną podjęte niezbędne środki w sprawie administrowania tymi świadczeniami.

21. Osoby pracujące na własny rachunek powinny być ubezpieczone na wypadek zaistnienia ryzyka takiego jak inwalidztwo, podeszły wiek czy śmierć, na takich warunkach, jak osoby zatrudniane za wynagrodzeniem natychmiast, gdy system zbierania od nich składek zostanie zorganizowany. Należy także rozważyć możliwość ubezpieczenia ich na wypadek choroby i macierzyństwa wymagających hospitalizacji, choroby trwającej przez kilka miesięcy oraz nadzwyczajnych wydatków ponoszonych w związku z chorobą, macierzyństwem, inwalidztwem i śmiercią.

22. Świadczenia powinny zastąpić utracone zarobki, z odpowiednim uwzględnieniem ponoszonych ciężarów rodzinnych, do możliwie wysokiego poziomu, takiego który nie powoduje ograniczenia chęci podjęcia pracy na nowo, gdy istnieje taka możliwość oraz bez obciążania grup produkcyjnych nadmiernymi opłatami, powodującymi hamowanie wydajności i zatrudnienia.

23. Wysokość świadczeń powinna być powiązana z poprzednimi zarobkami osoby ubezpieczonej, na podstawie których opłacała ona składki. Z zastrzeżeniem, że każda kwota zarobków, stanowiąca nadwyżkę nad kwotę zarobków charakterystyczną dla pracowników wykwalifikowanych, może być nie brana pod uwagę przy ustalaniu wysokości świadczeń, lub ich części, finansowanych ze źródeł innych niż składki osoby ubezpieczonej.

25. Prawo do świadczeń innych niż odszkodowanie za obrażenia wynikające z zatrudnienia powinno podlegać warunkom opłacania składek, według których normalnym statusem osoby uprawnionej do pobierania świadczeń jest status osoby zatrudnionej lub pracującej na własny rachunek oraz opierających się na odpowiedniej regularności płacenia składek; z zastrzeżeniem, że osoba nie powinna być pozbawiona prawa do świadczeń z powodu zaniedbania przez jej pracodawcę zbierania we właściwy sposób składek regulowanych w jej imieniu.

30. Wszystkim osobom znajdującym się w potrzebie, a nie wymagającym odosobnienia dla zapewnienia im prawidłowej opieki, należy zagwarantować odpowiednie zasiłki pieniężne lub częściowo pieniężne, a częściowo w naturze.

ANEKS

ZASADY PRZEWODNIE WRAZ Z PROPOZYCJAMI DOTYCZĄCYMI ICH STOSOWANIA

(Ustępy drukowane pismem wytłuszczonym są ogólnymi zasadami przewodnimi, a punkty są propozycjami do stosowania)

1. Systemy zabezpieczenia dochodu powinny zaspokajać potrzeby i zapobiegać brakowi środków poprzez zwracanie, do odpowiedniej wysokości, dochodów utraconych z powodu niezdolności do pracy (włączając podeszły wiek) lub do otrzymania przynoszącej dochód pracy czy też z powodu śmierci żywiciela rodziny.

2. Zabezpieczenie dochodów powinno w możliwie największym stopniu opierać się na obowiązkowym ubezpieczeniu społecznym, dzięki któremu osoby ubezpieczone spełniające określone warunki są uprawnione, na podstawie składek płaconych przez nie na rzecz instytucji ubezpieczeniowej, do świadczeń wypłacanych według stawek i w przypadkach określonych prawem.

3. Zabezpieczenie potrzeb nie objętych obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym powinno być realizowane przez opiekę społeczną; pewne kategorie osób, w szczególności dzieci pozostające na utrzymaniu oraz osoby niepełnosprawne znajdujące się w potrzebie, osoby w podeszłym wieku i wdowy powinny być uprawnione do zasiłków w odpowiednich wysokościach zgodnych z określoną skalą.

4. Innym osobom znajdującym się w potrzebie należy zapewnić pomoc społeczną w rozmiarze odpowiednim do potrzeb danego przypadku.

l. UBEZPIECZENIE SPOŁECZNE

A. RYZYKO OBJĘTE UBEZPIECZENIEM

Zakres ryzyka objętego ubezpieczeniem

6. W wypadkach niezdolności do pracy oraz śmierci będącej wynikiem zatrudnienia należy zapewnić odszkodowanie.

7. W celu dokładnego dostosowania świadczeń gwarantowanych przez ubezpieczenie społeczne do różnych potrzeb należy sklasyfikować w następujący sposób ryzyko objęte ubezpieczeniem:
a) choroba;
b) macierzyństwo;
c) inwalidztwo;
d) podeszły wiek;
e) śmierć żywiciela rodziny;
f) bezrobocie;
g) wydatki nadzwyczajne; oraz
h) obrażenie (kalectwo i choroby) wynikające z zatrudnienia.
Zastrzega się, że świadczenia nie powinny być wypłacane jednocześnie za więcej niż jedno z następującego ryzyka: inwalidztwo, podeszły wiek i bezrobocie.

8. Dodatki na każde z pierwszych dwojga dzieci powinny być doliczane do wszystkich świadczeń wypłacanych z powodu utraty zarobków, zabezpieczenia na kolejne dzieci powinny być zapewnione za pomocą zasiłków na dzieci wypłacanych z funduszy publicznych lub w ramach systemów składkowych.

1) Przymusową nieobecność w pracy należy, z reguły, oceniać w związku z poprzednim zajęciem osoby ubezpieczonej, co do którego można się spodziewać, że zostanie ono podjęte na nowo.

2) Świadczenie nie musi być wypłacane za pierwsze dni choroby, ale jeśli choroba powtórzy się w ciągu kilku miesięcy, nie powinno się stosować nowego okresu oczekiwania.

3) Świadczenie powinno być możliwie kontynuowane do momentu, gdy korzystający z niego jest gotowy do powrotu do pracy, umiera lub pozostaje inwalidą. Jednakże jeśli uznaje się za konieczne ograniczenie długości wypłacania świadczenia, maksymalny okres nie powinien być krótszy niż 26 miesięcy dla pojedynczego przypadku, a także należy zapewnić przedłużenie okresu wypłacania świadczenia w przypadku szczególnych chorób, takich jak gruźlica, które, choć są uleczalne, często są długotrwałe; zastrzegając, że w początkach funkcjonowania systemu ubezpieczenia konieczne może się okazać zapewnienie wypłacania świadczenia przez okres krótszy niż 26 tygodni.

10. Ryzykiem, w przypadku którego powinno być wypłacane świadczenie macierzyńskie, jest utrata zarobków spowodowana nieobecnością w pracy w ustalonych okresach przed i po porodzie.

1) Kobieta powinna mieć prawo do opuszczenia pracy, jeśli przedstawi ona zaświadczenie lekarskie stwierdzające, że jej poród odbędzie się prawdopodobnie w ciągu sześciu tygodni, a także żadnej kobiecie nie można zezwolić na podjęcie pracy w ciągu sześciu kolejnych tygodni następujących po rozwiązaniu.
2) W tych okresach powinno być wypłacane świadczenie macierzyńskie.
3) Nieobecność w pracy przez dłuższe okresy czasu lub z innych przyczyn może być wskazana względami medycznymi, uwzględniającymi stan fizyczny korzystającej ze świadczenia oraz wymogami jej pracy; podczas wszelkich takich okresów powinny być wypłacane świadczenia chorobowe.
4) Wypłata świadczenia macierzyńskiego może zostać uzależniona od korzystania przez uprawnioną z usług służby zdrowia zapewnianych jej i jej dziecku.

11. Ryzykiem, w przypadku którego powinno być wypłacane świadczenie inwalidzkie, jest niezdolność do podjęcia jakiejkolwiek przynoszącej istotne dochody pracy z powodu stanu przewlekłego, spowodowanego chorobą lub obrażeniami, lub z powodu utraty części ciała bądź jakiejś funkcji organizmu.
l) Od osoby niepełnosprawnej należy oczekiwać podjęcia jakiejkolwiek pracy, która byłaby dla niej wskazana przy uwzględnieniu jej aktualnego stanu zdrowia i możliwości, uprzedniego doświadczenia oraz wszelkich dostępnych jej udogodnień w zakresie szkolenia.
2) Osoba, której zostanie wskazane takie zatrudnienie, które jednakże nie jest jeszcze dostępne, oraz osoba uczęszczająca na kurs szkoleniowy powinna otrzymywać tymczasowe świadczenie inwalidzkie, szkoleniowe lub świadczenie dla bezrobotnych, jeśli nabyła ona do nich prawo.
3) Osoba, dla której żadne tego typu zajęcie nie jest wskazane, powinna otrzymać świadczenie inwalidzkie.
4) Uprawnionym o stwierdzonej stałej niezdolności do podjęcia jakiegokolwiek regularnego zajęcia zarobkowego należy zezwolić na uzupełnienie ich świadczeń inwalidzkich poprzez podejmowanie dorywczych prac zarobkowych przynoszących niewielkie dochody.
5) W wypadkach, w których wysokość świadczenia inwalidzkiego jest związana z wysokością poprzednich zarobków osoby ubezpieczonej, należy przyznać prawo do zasiłku, jeśli osoba niepełnosprawna nie jest zdolna w drodze wykonywania zwykłej pracy do osiągnięcia zarobków w wysokości równej jednej trzeciej przeciętnego wynagrodzenia, jakie otrzymuje w zawodzie uprzednio przez nią wykonywanym osoba sprawna fizycznie po przejściu tego samego szkolenia.
6) Świadczenie inwalidzkie należy wypłacać, począwszy od daty zaprzestania wypłacania świadczenia chorobowego, za cały okres trwania inwalidztwa, pod warunkiem, że gdy uprawniony osiąga wiek, w którym może występować o przyznanie świadczenia emerytalnego, to ostatnie może zastąpić świadczenie inwalidzkie.

12. Ryzykiem, w przypadku którego powinno być wypłacane świadczenie emerytalne, jest osiągnięcie określonego wieku, w którym osoby stają się zazwyczaj niezdolne do efektywnego wykonywania pracy, zwiększona skala zapadalności na choroby oraz inwalidztwo, jak również bezrobocie, gdy istnieje duże prawdopodobieństwo, iż będzie miało ono charakter stały.
1) Najniższy wiek występowania o przyznanie świadczenia emerytalnego powinien zostać ustalony na nie więcej niż sześćdziesiąt pięć lat dla mężczyzn i sześćdziesiąt lat dla kobiet;
zastrzegając, że niższy wiek może zostać ustalony dla osób, które przez wiele lat pracowały w zawodach ciężkich i szkodliwych dla zdrowia. 2) Wypłata świadczeń emerytalnych może, jeśli świadczenie podstawowe uznano za wystarczające do utrzymania, zostać uzależnione od zrezygnowania ze stałej pracy w jakimkolwiek zawodzie podnoszącym dochody; w wypadkach, w których wymagana jest taka rezygnacja, uzyskiwanie dorywczych dochodów w stosunkowo niewielkich ilościach nie powinno pozbawiać prawa do otrzymywania świadczenia emerytalnego.

13. Ryzykiem, w przypadku którego powinno być wypłacane świadczenie osobom, które pozostawały na utrzymaniu osoby zmarłej, jest utrata źródła utrzymania, jaka prawdopodobnie dotyka te osoby na skutek śmierci głowy rodziny.
1) Świadczenia dla osób, które pozostawały na utrzymaniu osoby zmarłej powinny być wypłacane:
a) wdowom po ubezpieczonych;
b) dzieciom, pasierbom, dzieciom adoptowanym oraz, z zastrzeżeniem ich uprzedniej rejestracji w charakterze osób pozostających na utrzymaniu, dzieciom nieślubnym ubezpieczonego lub ubezpieczonej, który/a utrzymywał/a dzieci; oraz
c) zgodnie z warunkami określonymi w ustawodawstwie krajowym, niezamężnej kobiecie z którą zmarły prowadził wspólne gospodarstwo domowe.
2) Świadczenie dla wdów powinno być wypłacane wdowie opiekującej się dzieckiem na które Jest wypłacane świadczenie na dziecko, lub która w momencie śmierci jej męża bądź później jest inwalidką lub osiągnęła minimalny wiek uprawniający ją do występowania o przyznanie jej świadczenia emerytalnego; wdowie, która nie spełnia jednego z tych warunków, należy wypłacać świadczenie dla wdów przez minimalny okres kilku miesięcy oraz następnie, gdy pozostaje ona bez pracy, aż do momentu zaproponowania jej odpowiedniego zatrudnienia, po szkoleniu, jeśli to konieczne.
3) Świadczenie na dziecko powinno być wypłacane na dziecko w wieku szkolnym, lub takie które nie przekroczyło osiemnastu lat i kontynuuje naukę w kierunku ogólnym lub zawodowym.

14. Ryzykiem, w przypadku którego powinno być wypłacane świadczenie dla bezrobotnych, jest utrata zarobków spowodowana bezrobociem osoby ubezpieczonej, zazwyczaj zatrudnionej, zdolnej do podjęcia pracy w określonym zawodzie, oraz poszukującej odpowiedniego zatrudnienia, lub spowodowana utratą pracy w niepełnym wymiarze godzin.
1) Świadczenie nie musi być wypłacane za pierwsze kilka dni okresu bezrobocia liczonego od daty rejestracji roszczenia, ale jeśli bezrobocie powtórzy się ponownie w ciągu kilku miesięcy, nie powinien być stosowany nowy okres oczekiwania.
2) Świadczenie należy wypłacać do momentu zaproponowania osobie ubezpieczonej odpowiedniej pracy.
3) W okresie początkowym, określonym rozsądnie dla danego przypadku, tylko następujące zatrudnienie powinno być uznane za odpowiednie:
a) zatrudnienie w normalnym zawodzie osoby ubezpieczonej na terenie nie wymagającym zmiany miejsca zamieszkania oraz przy zachowaniu obowiązującej stawki wynagrodzenia, określonej przez układ zbiorowy, jeśli ma zastosowanie; lub
b) inny rodzaj pracy możliwy do zaakceptowania przez osobę ubezpieczoną.
4) Po upływie okresu początkowego:
a) zatrudnienie pociągające za sobą zmianę zajęcia może zostać uznane za właściwe, jeśli może zostać zaoferowane osobie ubezpieczonej, przy uwzględnieniu jej możliwości, zdolności, poprzedniego doświadczenia oraz wszelkich dostępnych udogodnień w zakresie szkolenia;
b) zatrudnienie związane ze zmianą miejsca zamieszkania może zostać uznane za odpowiednie, gdy w nowym miejscu zamieszkania zostaną zapewnione właściwe warunki zakwaterowania;
c) zatrudnienie na warunkach mniej korzystnych od tych, na jakich była zwykle zatrudniona osoba ubezpieczona w wykonywanym przez siebie zawodzie i swoim miejscu zamieszkania, może zostać uznane za odpowiednie, gdy proponowane warunki odpowiadają ogólnemu poziomowi obowiązującemu w zawodzie oraz na obszarze, na którym proponowane jest zatrudnienie.

15. Należy zapewnić wypłatę świadczeń w odniesieniu do wydatków nadzwyczajnych, ponoszonych w wypadku choroby, macierzyństwa, inwalidztwa lub śmierci, jeśli nie są pokrywane w inny
1) W okresie hospitalizacji matki mającej na utrzymaniu dzieci, jeśli jest ona ubezpieczona lub jest żoną ubezpieczonego i nie otrzymuje żadnego świadczenia w miejsce zarobków, należy zapewnić niezbędną pomoc domową, lub wypłacić świadczenie umożliwiające wynajęcie takiej pomocy.
2) W związku z urodzeniem dziecka kobietom ubezpieczonym oraz żonom ubezpieczonych powinna zostać wypłacona jednorazowa suma na pokrycie kosztów wyprawki i podobnych wydatków.
3) Osobom wymagającym stałej opieki, pobierającym świadczenie inwalidzkie lub emerytalne, powinien być wypłacany specjalny dodatek.
4) W związku ze śmiercią osoby ubezpieczonej, bądź śmiercią żony czy męża osoby ubezpieczonej albo dziecka pozostającego na jej utrzymaniu, należy wypłacić jednorazową sumę na pokrycie kosztów pogrzebu.

16. Ryzykiem, w przypadku którego należy wypłacić odszkodowanie za obrażenia wynikające z zatrudnienia jest urazowe uszkodzenie ciała lub choroba związana z wykonywaniem pracy, pod warunkiem, że obrażenie nie było spowodowane rozmyślnie lub nie było skutkiem poważnego i celowego wykroczenia ofiary, pociągającego za sobą częściową lub stalą niezdolność do pracy bądź śmierć.
1) Do obrażeń wynikających z zatrudnienia powinny zostać zaliczone wypadki mające miejsce na drodze do i w drodze powrotnej z miejsca zatrudnienia.
2) W wypadkach, w których wypłacane jest odszkodowanie za obrażenia wynikające z zatrudnienia, uprzednio wspomniane przepisy powinny podlegać odpowiednim modyfikacjom, zgodnie z zaleceniami przedstawionymi w następnych ustępach.
3) Wszelkie choroby, na które często zapadają osoby zatrudnione tylko w pewnych zawodach, lub zatrucia spowodowane substancjami używanymi w pewnych zawodach, powinny, jeśli osoba cierpiąca na taką chorobę była zatrudniona we wspomnianym zawodzie, zostać uznane za choroby spowodowane wykonywaniem zawodu oraz stanowić podstawę do otrzymania odszkodowania.
4) Należy ustalić wykaz chorób uznanych za choroby zawodowe, który powinien okresowo podlegać rewizji w drodze prostej procedury.
5) Przy ustalaniu wszelkich minimalnych okresów zatrudnienia w zawodzie, wymaganych do uznania, iż choroba została spowodowana wykonywaniem zawodu, oraz wszelkich maksymalnych okresów po zaprzestaniu wykonywania zawodu, w ciągu których istnieje domniemanie, że choroba została spowodowana wykonywaniem zawodu, należy wziąć pod uwagę okres czasu konieczny do nabycia oraz ujawnienia się choroby.
6) Odszkodowanie za czasową niezdolność do pracy powinno być wypłacane na warunkach podobnych do obowiązujących przy wypłacaniu świadczenia chorobowego.
7) Należy rozważyć możliwość wypłacania odszkodowania od pierwszego dnia czasowej niezdolności, jeśli niezdolność ta trwa dłużej niż okres oczekiwania.
8) Odszkodowanie za stałą niezdolność powinno być wypłacane w odniesieniu do utraty lub ograniczenia zdolności zarobkowej, spowodowanej utratą części ciała lub funkcji organizmu bądź spowodowanej stanem ostrym powstałym w wyniku obrażenia lub choroby.
9) Od osoby stale niezdolnej można wymagać podjęcia na nowo zatrudnienia w jakimkolwiek rozsądnie wskazanym jej zawodzie, przy uwzględnieniu jej możliwości i zdolności, poprzedniego doświadczenia oraz dostępnych jej udogodnień w zakresie szkolenia.
10) Jeśli żadne takie zatrudnienie nie może zostać zaproponowane, osoba powinna otrzymywać odszkodowanie za całkowitą niezdolność, wypłacane na stałej lub tymczasowej podstawie.
11) Jeśli można zaproponować takie zatrudnienie, ale suma, którą osoba może zarobić przy normalnym wysiłku w proponowanej pracy jest znacząco niższa od tej, którą mogłaby prawdopodobnie zarobić, jeśli nie uległaby wypadkowi lub chorobie, powinna ona otrzymywać odszkodowanie za częściową niezdolność, proporcjonalnie do różnicy w zdolności do zarobkowania.
12) Należy rozważyć możliwość wypłacania odpowiedniego odszkodowania w każdym przypadku utraty części dała lub funkcji organizmu czy zniekształcenia, nawet wtedy, gdy nie można udowodnić ograniczenia zdolności do pracy.
13) Osoby narażone na ryzyko stopniowego rozwoju choroby zawodowej powinny być okresowo badane, a te, którym zalecono zmianę zajęcia, powinny zostać zakwalifikowane do odszkodowania.
14) Odszkodowanie za niezdolność stałą, całkowitą lub częściową, powinno być wypłacane od momentu, gdy przestaje być wypłacane odszkodowanie za okresową niezdolność w odniesieniu do całego okresu stałej niezdolności.
15) Osoby otrzymujące odszkodowanie za stałą częściową niezdolność powinny mieć możliwość nabycia praw do innych świadczeń, na takich samych warunkach jak osoby sprawne fizycznie, gdy stawki takich świadczeń są związane poprzednimi zarobkami osoby ubezpieczonej.
16) W wypadkach, w których stawki takich świadczeń nie są związane z poprzednimi zarobkami osoby ubezpieczonej, może zostać określona wysokość maksymalna dla połączonej stawki odszkodowania i innych świadczeń.
17) Odszkodowanie dla osób, które pozostawały na utrzymaniu osoby zmarłej, powinno, z zastrzeżeniem przepisów następnych ustępów, być wypłacane tym osobom, które w inny sposób mogły nabyć prawa do świadczeń dla osób, które pozostawały na utrzymaniu osoby zmarłej.
18) Wdowa powinna otrzymywać odszkodowanie za cały okres pozostawania w stanie wdowieństwa.
19) Dziecko powinno otrzymywać odszkodowanie do lat osiemnastu, bądź dwudziestu jeden, jeśli kontynuuje ono naukę w kierunku ogólnym lub zawodowym.
20) Należałoby zapewnić odszkodowanie innym członkom rodziny zmarłego, które pozostawały na jego utrzymaniu, bez uszczerbku dla roszczeń wdowy i dzieci.
21) Osoby, które pozostawały na utrzymaniu osoby zmarłej o stałej niezdolności na poziomie dwóch trzecich lub więcej, która zmarła z przyczyn innych niż spowodowanych obrażeniami wynikającymi z zatrudnienia, powinny być uprawnione do podstawowych świadczeń dla osób, które pozostawały na utrzymaniu osoby zmarłej, niezależnie od tego, czy osoba ta w chwili swojej śmierci spełniała warunki dotyczące opłacania składek związanych z takim świadczeniem.

B. OSOBY OBJĘTE UBEZPIECZENIEM
Kategorie osób objętych ubezpieczeniem

17. Ubezpieczenie społeczne powinno zapewniać ochronę wszystkim osobom zatrudnionym oraz pracującym na własnych rachunek, jak również osobom pozostającym na ich utrzymaniu; w przypadku wystąpienia zagrożeń, na które są one narażone, w odniesieniu do których możliwe jest:
a) zbieranie składek bez ponoszenia nadmiernych kosztów administracyjnych; oraz
b) wypłacanie świadczeń w niezbędnej współpracy ze służbami medycznymi i służbami zatrudnienia oraz z zastosowaniem odpowiednich środków zapobiegających nadużyciom.
1) Żony pozostające na utrzymaniu (to jest żony niepracujące oraz żony nie wykonujące pracy na własny rachunek), a także dzieci pozostające na utrzymaniu (to jest osoby w wieku szkolnym, lub poniżej osiemnastego roku życia, które kontynuują naukę w kierunku ogólnym czy zawodowym) powinny podlegać ochronie na podstawie ubezpieczenia żywicieli ich rodzin.

18. Pracodawca powinien być odpowiedzialny za zbieranie składek w odniesieniu do wszystkich zatrudnionych przez niego osób oraz powinien mieć prawo potrącania należnych sum z ich wynagrodzenia w momencie jego wypłacania.
1) W wypadkach, w których dla jakiejkolwiek kategorii osób pracujących na własny rachunek przynależność do stowarzyszenia zawodowego lub posiadanie zezwolenia jest obowiązkowe, stowarzyszenie lub władza wydająca zezwolenia mogą zostać uczynione odpowiedzialnymi za zbieranie składek od zainteresowanych osób.
2) Władze krajowe lub lokalne mogą zostać zobowiązane do zbierania składek od osób pracujących na własny rachunek, zarejestrowanych dla celów podatkowych.
3) Do czasu rozwoju agencji mających na celu egzekwowanie płacenia składek, należy umożliwić osobom pracującym na własny rachunek dobrowolne opłacanie składek, bądź jako osobom fizycznym, bądź jako członkom stowarzyszeń.

20. Osoby zatrudnione za wynagrodzeniem powinny być ubezpieczone z tytułu wszystkich przypadków ryzyka objętego ubezpieczeniem społecznym natychmiast, gdy system zbierania od nich składek zostanie zorganizowany oraz gdy zostaną podjęte niezbędne środki w sprawie administrowania tymi świadczeniami.
1) Osoby pracujące w sposób nieregularny, lub których prawdopodobny całkowity okres zatrudnienia będzie tak krótki, że nie mają one możliwości nabycia praw do świadczenia dla osób zatrudnionych, mogą zostać wyłączone z ubezpieczenia dotyczącego takich świadczeń. Należałoby wydać specjalne dyspozycje na rzecz osób, które pracują dla jednego pracodawcy zazwyczaj przez bardzo krótki okres.
2) Praktykanci, którzy nie otrzymują wynagrodzenia, powinni zostać ubezpieczeni z tytułu obrażeń wynikających z zatrudnienia — od momentu zakończenia ich praktyk zawodowych powinno im być wypłacane odszkodowanie oparte na aktualnych wynagrodzeniach pracowników w tym zawodzie.

21. Osoby pracujące na własny rachunek powinny być ubezpieczone na wypadek zaistnienia ryzyka takiego jak inwalidztwo, podeszły wiek czy śmierć, na takich warunkach jak osoby zatrudniane za wynagrodzeniem, natychmiast gdy system zbierania od nich składek zostanie zorganizowany. Należy także rozważyć możliwość ubezpieczenia ich na wypadek choroby i macierzyństwa wymagających hospitalizacji, choroby trwającej przez kilka miesięcy, oraz nadzwyczajnych wydatków ponoszonych w związku z chorobą, macierzyństwem, inwalidztwem i śmiercią.
1) Członkowie rodziny pracodawcy mieszkający we wspólnocie domowej, inni niż pozostające na jego utrzymaniu żona czy dzieci, powinni być ubezpieczeni na wypadek zaistnienia wspomnianego ryzyka na podstawie bądź ich aktualnych wynagrodzeń lub, gdy nie mogą one zostać ustalone, rynkowej wartości ich usług; pracodawca powinien być odpowiedzialny za opłacanie składek w odniesieniu do takich osób.
2) Osoby pracujące na własny rachunek, których zarobki są zazwyczaj tak niskie, iż można uznać, że są one jedynie uzupełnieniem lub przypadkowym źródłem dochodu, bądź że opłacanie najniższej składki byłoby dla nich obciążeniem, powinny zostać tymczasowo wyłączone z ubezpieczenia oraz skierowane po poradę do służby zatrudnienia lub jakiejkolwiek innej służby, która istnieje dla udzielania pomocy społecznej grupie zawodowej, do której należą.
3) Osobom, które po zakończeniu okresu składkowego ustalonego dla nabycia praw do świadczeń inwalidzkich oraz świadczeń dla osób, które pozostawały na utrzymaniu osoby zmarłej, przestają podlegać obowiązkowemu ubezpieczeniu, bądź jako osoby zatrudnione bądź jako osoby pracujące na własny rachunek, powinno przysługiwać prawo wyboru, z którego mogą skorzystać w ustalonym okresie czasu, dotyczące kontynuacji ich ubezpieczenia na warunkach obowiązujących dla osób pracujących na własny rachunek, z zastrzeżeniem takich zmian, jakie mogą zostać ustalone.

C. WYSOKOŚĆ ŚWIADCZEŃ ORAZ WARUNKI PŁACENIA SKŁADEK
Wysokość świadczeń

22. Świadczenia powinny zastąpić utracone zarobki, z odpowiednim uwzględnieniem ponoszonych ciężarów rodzinnych, do możliwie wysokiego poziomu, takiego który nie powoduje ograniczenia chęci podjęcia pracy na nowo, gdy istnieje taka możliwość oraz bez obciążania nadmiernymi opłatami grup produkcyjnych, powodującymi hamowanie wydajności i zatrudnienia.

23. Wysokość świadczeń powinna być powiązana z poprzednimi zarobkami osoby ubezpieczonej, na podstawie których opłacała ona składki: z zastrzeżeniem, że każda kwota zarobków stanowiąca nadwyżkę nad kwotę zarobków charakterystyczną dla pracowników wykwalifikowanych może być nie brana pod uwagę przy ustalaniu wysokości świadczeń, lub ich części, finansowanych ze źródeł innych niż składki osoby ubezpieczonej.

24. Świadczenia wypłacane w wysokościach stałych mogą być właściwe dla krajów, w których istnieją odpowiednie możliwości pozwalające ludności na dodatkowe ekonomiczne zabezpieczenie się w drodze dobrowolnego ubezpieczenia. Takie świadczenia powinny być proporcjonalne do zarobków pracowników niewykwalifikowanych.
1) W przypadku pracowników niewykwalifikowanych, świadczenia chorobowe oraz świadczenia z tytułu bezrobocia powinny stanowić nie mniej niż 40% poprzednich zarobków netto osoby ubezpieczonej, gdy nie posiada ona żadnych osób na utrzymaniu, oraz 60% tej sumy, gdy na jej utrzymaniu pozostaje żona lub opiekunka domowa do jej dzieci; na każde, ale nie więcej niż na dwoje z dzieci pozostających na utrzymaniu powinno być wypłacane dodatkowo 10% takiego wynagrodzenia, po potrąceniu kwoty wszelkich zasiłków na dzieci pobieranych na te dzieci.
2) W przypadku pracowników o wysokim wynagrodzeniu, wspomniane wyżej proporcje świadczenia w odniesieniu do poprzednich zarobków mogą zostać nieco ograniczone.
3) Świadczenie macierzyńskie powinno we wszystkich wypadkach być wystarczające dla pełnego i zgodnego z wymogami zachowania zdrowia utrzymania matki i jej dziecka; powinno ono być nie mniejsze niż 100% aktualnej płacy netto niewykwalifikowanych pracowników płci żeńskiej lub 75% poprzednich zarobków netto osoby korzystającej ze świadczenia, w zależności od tego, która z tych kwot jest większa, ale może ono zostać pomniejszone o kwotę jakiegokolwiek zasiłku na dziecko, wypłacanego na to dziecko.
4) Podstawowe świadczenia inwalidzkie i emerytalne nie powinny być mniejsze niż 30% aktualnego wynagrodzenia powszechnie uznawanego za wynagrodzenie pracownika niewykwalifikowanego płci męskiej na obszarze, na którym mieszka osoba korzystająca ze świadczenia, jeśli ta osoba nie posiada na utrzymaniu innych osób, lub 45% tej kwoty, jeśli ma ona na utrzymaniu żonę, która miałaby prawo do świadczenia dla wdów lub opiekunkę domową dla swoich dzieci; na każde, ale nie więcej niż na dwoje z dzieci pozostających na utrzymaniu powinno być wypłacane dodatkowo 10% takiego wynagrodzenia, po potrąceniu kwoty wszelkich zasiłków na dzieci, pobieranych na te dzieci.
5) Podstawowe świadczenie dla wdów powinno być nie mniejsze niż 30% aktualnego wynagrodzenia powszechnie uznawanego za wynagrodzenie pracownika niewykwalifikowanego płci męskiej, na obszarze, na którym mieszka osoba korzystająca ze świadczenia; na każde, ale nie więcej niż na troje z dzieci pozostających na utrzymaniu powinno być wypłacane świadczenie na dziecko w wysokości 10% takiego wynagrodzenia, po potrąceniu kwoty wszystkich zasiłków wypłacanych na dzieci, a pobieranych na te dzieci.
6) W przypadku sieroty, podstawowe świadczenie na dziecko nie powinno być mniejsze niż 20% aktualnego najniższego wynagrodzenia powszechnie uznawanego za wynagrodzenie pracownika niewykwalifikowanego płci męskiej, po potrąceniu kwoty wszelkich zasiłków na dziecko pobieranych w odniesieniu do sieroty.
7) Część każdej składki płaconej ponad wymagane minimum w celu nabycia praw do podstawowych świadczeń inwalidzkich, emerytalnych oraz dla osób, które pozostawały na utrzymaniu osoby zmarłej, może zostać zaliczona na konto osoby ubezpieczonej w celu zwiększenia jej świadczeń zagwarantowanych w ustępach 4), 5) oraz 6).
8) W każdym przypadku, gdy przejście na emeryturę zostaje odłożone na wiek późniejszy niż najniższy wiek uprawniający do występowania o przyznanie świadczenia emerytalnego, podstawowe świadczenie emerytalne powinno być odpowiednio zwiększone.
9) Odszkodowanie za obrażenia wynikające z zatrudnienia nie powinno być mniejsze niż dwie trzecie utraconego wynagrodzenia, bądź które uznano za utracone, w wyniku obrażenia.
10) Takie odszkodowanie powinno mieć formę okresowych wypłat, z wyjątkiem przypadków, w których właściwa władza jest przekonana, że wypłacenie jednorazowej sumy będzie korzystniejsze dla zainteresowanej osoby.
11) Okresowe wypłaty z tytułu stałej niezdolności i śmierci powinny być na bieżąco dostosowywane do istotnych zmian, jakie zachodzą w poziomie wynagrodzenia w poprzednim zawodzie osób ubezpieczonych.

26. Koszt świadczeń, włączając koszty administracyjne, powinny wspólnie ponosić: osoby zatrudnione, pracodawcy oraz podatnicy, w sposób sprawiedliwy w odniesieniu do osób ubezpieczonych, jak również unikający nadmiernego obciążania osób ubezpieczonych o niskich dochodach czy powodujących jakiekolwiek zakłócenia produkcji.
1) Składka osoby ubezpieczonej nie powinna przekraczać takiej części jej zarobków, branych pod uwagę przy obliczaniu wysokości świadczeń, które, odniesione do ustalonych przeciętnych zarobków wszystkich osób ubezpieczonych z tytułu tego samego ryzyka, dawałyby dochód ze składek, którego prawdopodobna obecna wartość byłaby równa prawdopodobnej aktualnej wartości świadczeń, do których mogą stać się oni uprawnieni (z wyłączeniem odszkodowania za obrażenia wynikające z zatrudnienia).
2) Zgodnie z tą zasadą składki osób zatrudnionych oraz osób pracujących na własny rachunek płacone na takie same świadczenia mogą, z zasady, stanowić tę samą część ich odpowiednich wynagrodzeń.
3) W odniesieniu do składek osoby ubezpieczonej płaconych na świadczenia, których całość lub część nie zmienia się z wysokością poprzednich zarobków, może zostać określona ich najniższa absolutna wysokość, oparta na najniższej wysokości wynagrodzenia, uznanej za reprezentatywną dla stałej pracy zarobkowej.
4) Pracodawcy powinni być zobowiązani do opłacania składek, szczególnie w drodze subwencji na ubezpieczenia pracowników o niskich wynagrodzeniach, w kwocie nie mniejszej niż połowa całkowitych kosztów świadczeń dla osób zatrudnionych, wyłączając odszkodowania za obrażenia wynikające z zatrudnienia.
5) Całkowity koszt odszkodowania za obrażenia wynikające z zatrudnienia powinni ponosić pracodawcy.
6) Należy rozważyć możliwość zastosowania niektórych metod klasyfikacji przedsiębiorstw według stopnia podjętych przez nie środków bezpieczeństwa przy obliczaniu składek w odniesieniu do odszkodowań za obrażenia wynikające z zatrudnienia.
7) Wysokość składki osób ubezpieczonych oraz pracodawców powinna być w miarę możliwości stała i w tym celu należy utworzyć fundusz stabilizacyjny.
8) Koszty świadczeń, które nie mogą być odpowiednio pokryte ze składek, powinny być ponoszone przez społeczeństwo.
9) Wśród części kosztów, którymi można obciążyć społeczeństwo, należy wspomnieć:
a) deficyt składek będący wynikiem objęcia ubezpieczeniem osób będących już w starszym wieku;
b) ewentualne zobowiązanie wynikające z zagwarantowania wypłaty podstawowych świadczeń inwalidzkich, emerytalnych oraz dla osób, które pozostawały na utrzymaniu osoby zmarłej, oraz wypłaty odpowiednich świadczeń macierzyńskich;
c) zobowiązanie wynikające z przedłużającego się okresu wypłacania świadczeń dla bezrobotnych, w sytuacji gdy bezrobocie utrzymuje się na wysokim poziomie; oraz
d) subwencje do ubezpieczenia osób pracujących na własny rachunek o ograniczonych środkach do życia.

27. Zarządzanie ubezpieczeniem społecznym powinno zostać ujednolicone lub koordynowane w ramach ogólnego systemu służb zabezpieczenia społecznego, a osoby płacące składki poprzez swoje organizacje powinny być reprezentowane w organach ustalających politykę administracyjną lub udzielających porad w tym zakresie oraz opracowujących propozycje dotyczące ustawodawstwa czy ramowe zarządzenia.
1) Jedna władza powinna zarządzać ubezpieczeniem społecznym, z zastrzeżeniem, w krajach o charakterze federalnym, podziału kompetencji ustawodawczych; władza ta powinna być stowarzyszona z władzami zarządzającymi pomocą społeczną, służbami opieki medycznej oraz służbami zatrudnienia w organie koordynującym sprawy będące przedmiotem wspólnego zainteresowania, takie jak stwierdzanie niezdolności do pracy czy niemożności jej otrzymania.
2) Ujednolicone zarządzanie ubezpieczeniem społecznym powinno pozostawać w zgodzie z odrębnymi systemami ubezpieczeniowymi, o charakterze obowiązkowym lub dobrowolnym, zapewniającymi świadczenia dodatkowe, ale nie alternatywne, dla pewnych grup zawodowych, takich jak górnicy i marynarze, urzędnicy państwowi, personel poszczególnych zakładów oraz członkowie kas wzajemnej pomocy.
3) Ustawodawstwo dotyczące ubezpieczenia społecznego powinno być opracowane w taki sposób, by prawa i obowiązki osób uprawnionych oraz płacących składki były dla nich całkiem zrozumiałe.
4) Przy opracowywaniu procedur dla osób uprawnionych i płacących składki należy przede wszystkim wziąć pod uwagę, iż powinny być one nieskomplikowane.
5) Należy zakładać centralne i regionalne rady doradcze, reprezentujące takie organy jak związki zawodowe, stowarzyszenia pracodawców, izby handlowe, stowarzyszenia rolników, stowarzyszenia kobiet oraz towarzystwa ochrony dzieci, po to by opracowywały one zalecenia dotyczące nowelizacji prawa oraz metod administracyjnych, a także utrzymywały stałe kontakty między administracją do spraw ubezpieczenia społecznego a grupami osób uprawnionych i płacących składki.
6) Pracodawcy i pracownicy powinni ściśle współdziałać z administracją do spraw odszkodowań za obrażenia wynikające z zatrudnienia, szczególnie jeśli chodzi o zapobieganie wypadkom i chorobom zawodowym oraz klasyfikację przedsiębiorstw według stopnia podjętych przez nie środków bezpieczeństwa.
7) Zgłaszający roszczenia powinni mieć prawo odwoływania się w sporach z władzą administracyjną, dotyczących takich problemów, jak prawo do świadczenia oraz jego wysokość.
8) Jest najbardziej pożądane, by odwołania były kierowane do specjalnych sądów, które powinny składać się z sędziów będących ekspertami w dziedzinie prawa dotyczącego ubezpieczenia społecznego, wspomaganych przez doradców reprezentujących grupę, do której należy osoba wnosząca roszczenie oraz w wypadkach dotyczących osób zatrudnionych, również przez przedstawicieli pracodawców.
9) We wszelkich sporach dotyczących odpowiedzialności związanej z ubezpieczeniem lub wysokością składki, osoba zatrudniona czy pracująca na własny rachunek oraz w wypadkach dotyczących składek pracodawcy, pracodawca, powinni mieć prawo odwołania się.
10) Najwyższy sąd apelacyjny powinien zapewnić jednolitość interpretacji.

II. POMOC SPOŁECZNA
A. UTRZYMANIE DZIECI

28. Społeczeństwo powinno współpracować z rodzicami poprzez zapewnianie ogólnych środków pomocy w celu zagwarantowania dobrobytu dzieciom pozostającym na ich utrzymaniu.
1) Należy określić subwencje państwowe w naturze lub pieniężne, albo jedne i drugie, w celu zapewnienia zdrowego rozwoju dzieciom, pomocy w utrzymaniu dużych rodzin oraz zabezpieczenia za pośrednictwem ubezpieczenia społecznego bytu dzieciom.
2) W wypadkach, w których intencją jest zapewnienie zdrowego rozwoju dzieciom, subwencje powinny przyjąć formę bezpłatnej lub po obniżonej cenie żywności dla dzieci oraz szkolnych posiłków, a także obniżonej ceny mieszkań dla rodzin z kilkorgiem dzieci.
3) W wypadkach, w których intencją jest pomoc w utrzymaniu dużych rodzin lub zabezpieczenie bytu dzieciom w drodze subwencji w naturze i za pośrednictwem ubezpieczenia społecznego, subwencje powinny przyjąć formę zasiłków na dzieci.
4) Takie zasiłki należy wypłacać niezależnie od dochodów rodziców, według określonej skali, w kwocie, która stanowiłaby istotny wkład w koszty utrzymania dziecka, pozwoliłaby na powiększenie kosztów utrzymania dzieci starszych oraz byłaby przyznawana, w wysokości minimalnej, wszystkim dzieciom, które nie podlegają zabezpieczeniu w ramach ubezpieczenia społecznego.
5) Całe społeczeństwo powinno wziąć na siebie odpowiedzialność za utrzymanie dzieci pozostających na utrzymaniu rodziców w stopniu, w którym nie da się wyegzekwować tego obowiązku od ich rodziców.

B. UTRZYMANIE INWALIDÓW, OSÓB W PODESZŁYM WIEKU ORAZ WDÓW ZNAJDUJĄCYCH SIĘ W POTRZEBIE

29. Inwalidzi, osoby w podeszłym wieku oraz wdowy nie otrzymujące świadczeń z ubezpieczenia społecznego, gdyż one same bądź ich mężowie, zależnie od okoliczności, nie podlegali obowiązkowemu ubezpieczeniu, a których dochody nie przekraczają określonego poziomu, powinny być uprawnione do otrzymywania specjalnych dodatków żywnościowych w ustalonej wysokości.
1) Osoby, które powinny być uprawnione do dodatku żywnościowego, to:
a) osoby należące do grup zawodowych, lub mieszkające na terenach, których nie obejmuje jeszcze ubezpieczenie społeczne, lub nie ma ono jeszcze zastosowania do momentu upływu okresu uprawniającego do nabycia praw do podstawowych świadczeń inwalidzkich, emerytalnych czy dla osób, które pozostawały na utrzymaniu osoby zmarłej, zależnie od okoliczności, a także wdowy i dzieci pozostające na utrzymaniu takich osób; oraz
b) osoby będące już inwalidami w momencie, w którym normalnie mogłyby przystąpić do ubezpieczenia.
2) Dodatki żywnościowe powinny być wystarczające do całkowitego, długoterminowego utrzymania; powinny być one dostosowywane do aktualnych kosztów utrzymania oraz mogą różnić się na terenach miejskich i wiejskich.
3) Dodatki żywnościowe powinny być wypłacane w pełnej kwocie osobom, których inne dochody nie przekraczają ustalonej granicy oraz w ograniczonych kwotach we wszystkich innych przypadkach.
4) Postanowienia niniejszego Zalecenia określające przypadki, w których powinny być wypłacane świadczenia inwalidzkie, emerytalne lub dla osób, które pozostawały na utrzymaniu osoby zmarłej, powinny mieć zastosowanie, w stopniu w którym są one odpowiednie, do dodatków żywnościowych.

30. Wszystkim osobom znajdującym się w potrzebie, a nie wymagającym odosobnienia w celu zapewnienia im prawidłowej opieki, należy zagwarantować odpowiednie zasiłki pieniężne lub częściowo pieniężne, a częściowo w naturze.
1) Zakres przypadków, dla których kwota zasiłku jest całkowicie dowolna, powinien być stopniowo zawężany w wyniku udoskonalonej klasyfikacji przypadków wymagających wsparcia oraz utworzenia funduszy odpowiadających kosztom utrzymania w przypadkach krótkoterminowego oraz długoterminowego pogorszenia warunków życia.
2) Przyznanie zasiłku może być uzależnione od zastosowania się przez osobę uprawnioną do zasiłku do zaleceń wydanych przez władze zarządzające służbami medycznymi i służbami zatrudnienia, tak aby niesiona pomoc dała maksymalne efekty.

ZALECENIE Nr 67 MIĘDZYNARODOWEJ ORGANIZACJI PRACY dotyczące zabezpieczenia dochodu.

ZALECENIE Nr 67
MIĘDZYNARODOWEJ ORGANIZACJI PRACY
dotyczące zabezpieczenia dochodu.